“Το Σινικό τείχος”

Μια ταινία που διαφημίστηκε αρκετά  αλλά οι κριτικές δεν είναι και τόσο καλές.

Από το Αθηνόραμα.

“Φαντασμαγορική περιπέτεια, η οποία δεν καταφέρνει να προσφέρει κάτι παραπάνω από ένα χρυσοποίκιλτο κούφιο θέαμα γεμάτο παιδαριώδη ηθικά διλήμματα, σαθρά κίνητρα, «δανεική» φαντασία και παραφουσκωμένο μεγαλοϊδεατισμό.

Το Χόλιγουντ έχει αρχίσει ήδη από τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας να γλυκοκοιτάζει εμπορικά την Ανατολή, ψάχνοντας τρόπους να πολλαπλασιάσει τα κέρδη του σε μια τεράστια αγορά όπως αυτή της Κίνας. Το «Σινικό Τείχος» αποτελεί την πλέον φιλόδοξη σινο-αμερικανική σύμπραξη, μια περιπέτεια 150 εκατ. δολαρίων (! ), η οποία γυρίστηκε εξολοκλήρου στην Κίνα με τρανταχτά ονόματα στο σενάριο –ο Τόνι Γκιλρόι (σειρά ταινιών «Μπορν» ) και ο Έντουαρντ Ζούικ («Ο Τελευταίος Σαμουράι» ) είναι μόνο δύο από αυτούς– και (κυρίως ) στο καστ: ο Ματ Ντέιμον και ο Γουίλεμ Νταφόε συμπράττουν ερμηνευτικά με τους Κινέζους σούπερ σταρ Τζινγκ Τανγκ και Άντι Λάου. Η ιστορία μάς ταξιδεύει στο παρελθόν της αχανούς χώρας και στους μύθους που συνοδεύουν το Σινικό Τείχος. Ένας από αυτούς παίρνει τη μορφή επικής περιπέτειας, με ορδές των απόκοσμων πλασμάτων Τάο Τέι να εφορμούν εναντίον της πάνοπλης αυτοκρατορίας.

Ανάμεσα στον πειθαρχημένο στρατό που υπερασπίζεται τα τείχη βρίσκονται και δύο αιχμάλωτοι δυτικοί μισθοφόροι, οι οποίοι βρέθηκαν τυχαία στις φλόγες ενός άνισου πολέμου γυρεύοντας μπαρούτι. Συνδυάζοντας το χολιγουντιανό υπερθέαμα (υψηλής ποιότητας το CGI ) και την ασιατική εικαστική δεινότητα (για άλλη μία φορά εντυπωσιακός ο Γιμού ), το φιλμ δεν καταφέρνει να γίνει κάτι παραπάνω από μια φαντασμαγορική σαπουνόφουσκα γεμάτη παιδαριώδη ηθικά διλήμματα, σαθρά κίνητρα, «δανεική» φαντασία, παραφουσκωμένο μεγαλοϊδεατισμό (οι Κινέζοι είχαν ανακαλύψει το 1100 μ.Χ. από το αερόστατο μέχρι το… μπάντζι τζάμπινγκ ) κι επιφανειακούς πολιτικούς συμβολισμούς για τις σχέσεις Κίνας και Δύσης (εμείς το μπαρούτι και την πίστη, εσείς τον αυθορμητισμό και τον ορθολογισμό ). Βέβαια, όταν όλα τα παραπάνω ανατινάζονται στο πεδίο της μάχης, αυτό που μένει είναι ένας μεγαλοπρεπής θρίαμβος των χολιγουντιανών ευκολιών πασπαλισμένων με εξωτική χρυσόσκονη.

Συνδυάζοντας το χολιγουντιανό υπερθέαμα (υψηλής ποιότητας το CGI) και την ασιατική εικαστική δεινότητα (για άλλη μία φορά εντυπωσιακός ο Γιμού), το φιλμ δεν καταφέρνει να γίνει κάτι παραπάνω από μια φαντασμαγορική σαπουνόφουσκα γεμάτη παιδαριώδη ηθικά διλήμματα, σαθρά κίνητρα, «δανεική» φαντασία, παραφουσκωμένο μεγαλοϊδεατισμό (οι Κινέζοι είχαν ανακαλύψει το 1100 μ.Χ. από το αερόστατο μέχρι το… μπάντζι τζάμπινγκ) και πολιτικούς συμβολισμούς για τις σχέσεις Κίνας και Δύσης (εμείς το μπαρούτι και την πίστη, εσείς τον αυθορμητισμό και τον ορθολογισμό).

Κίνα, ΗΠΑ. 2016. Διάρκεια: 103΄. Διανομή: U.I.P.”

Εμείς αν και την είδαμε μας άρεσε αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι ενθουσιαστήκαμε.

Σας την προτείνουμε με επιφυλάξεις.